Half november, de eerste basketbal training van het seizoen ligt twee maanden achter ons en ik weet niet hoeveel wedstrijden zijn gespeeld. Dus ja, ik sta best raar te kijken, wanneer de moeder van Pips vriendin Paula vraagt of we zaterdag ook komen, naar de teampresentatie van de basketbalclub?

Cultuurverschillen

In de groepsApp vraagt trainer Sergi of we ons stipt 5 uur willen melden. Hollanders als we zijn, parkeren we tien minuten te vroeg voor de sporthal in Tortosa. Natuurlijk zijn we de eersten. Zelfs Sergi komt een half uur te laat.

‘Wat gaan we hier eigenlijk doen?’ vraagt Marvy wanneer we op de tribune zitten. Ik antwoord dat ik denk dat Pip met haar team op de foto gaat, dat ze misschien nog een kleine partijtje speelt en klaar is Kees. Met een beetje mazzel kunnen we over een uurtje boodschappen doen.

Discotheek

Om tien voor zeven – 110 minuten! na de afgesproken tijd – is het eindelijk zover: de teampresentatie van basketbal club Cantaires. Die ‘doe maar normaal’ mentaliteit kennen ze niet in Spanje. Voor Spanjaarden kan het juist niet gek genoeg. De tl-verlichting gaat uit, gekleurde spots aan en een vette hiphopbeat verandert de sporthal in een megadiscotheek. Zoals gewoonlijk op Spaanse feestjes, beukt de dreunde bas ons nog net niet van de tribune.

Helden

16 teams, 200 spelers, van de pre-mini’s tot de senioren, één voor één worden de jongens en meiden onder luid gejoel van het publiek onthaald als ware helden. Ergens halverwege de teampresentatie schalt Pips naam door de speakers. Alsof ze nooit anders heeft gedaan, high fived mijn stoere kind de pubilla’s – de koninginnen van de basketbalclub – en sluit af met een Dab, voor ze zich lachend bij haar team voegt. Trainer Sergi sluit de rij. Daar komt de fotograaf. Smile 🙂

Basketbal gekte

Over cultuurverschillen gesproken. Amerikaanse toestanden, maar dan in Spanje. Fotografen rennen af en aan, Canal Terres d’Ebre legt het evenement vast voor televisie., twerkende hiphopmeisjes dansen de sterren van de Catalaanse hemel, de burgemeester van Tortosa doet een woordje, net als de president van de basketbal club en een handjevol andere bobo’s. Aansluitend wordt een bestelwagen vol kerstpakketten de zaal binnen gereden. Een van de basketbal koninginnen leest een naam voor. Een staande ovatie vanaf de tribune. Geen idee, voor wat of wie. En ja hoor, de muziek gaat weer op 10.

Honger

Een meisje in basketbaltenue gebaart of ik lootjes wil kopen? De hoofdprijs is een ham. Ach, waarom niet, na urenlang op een houtje bijten lust ik wel een poot. Een uur? In Spanje? Leer ik het dan nooit? ‘ Anders dan de andere ouders, heeft deze moeder natuurlijk geen boodschappentas vol donuts, snoep en chips bij zich. En ‘de kantine’ zoals wij die kennen uit Nederland, dat hebben ze hier niet.

Geduld is een schone zaak

Om acht uur gaat plots het grote licht aan. Is het dan eindelijk voorbij? ‘Jullie gaan toch nog niet?’ vraagt de moeder van Pips vriendin Paula, wanneer ze ziet dat ik aanstalten maak. ‘Creo que si, ‘ (ik geloof van wel), sputter ik. ‘Trek die jas maar weer uit,’ zegt Imma. Over een half uur speelt trainer Sergi met zijn team tegen de semi profs van Barcelona. Dat wil je niet missen. ‘Wat’ gilt Pip verheugd: ‘Dat MOET ik zien.’

Honger

Eerlijk is eerlijk, de wedstrijd is spectaculair. Maar ik ben ook blij als Yuri om 22:09 uur de auto start. We hebben honger’ klagen Marvy en Pip in koor. Ook mijn maag knort. Door die vijf uur in de sporthal is van de weekendboodschappen niets gekomen, de supermarkten zijn inmiddels gesloten en de koelkast thuis is zo goed als leeg. ‘Uit eten dan maar? Het is ten slotte bijna half elf.’