Pas op met honden in Spanje. Overal loert gevaar voor de honden. We wonen amper een maand in Catalonië als Moya – onze Spaanse, oudste en slimste vuilnisbak – als een hinde over het tuinhek springt. Een sprintje trekt tussen de sinaasappelbomen en uit het zicht verdwijnt. Oeps. Marvy en Pip zien het gebeuren en jammeren dramatisch: ‘Moya, Moya nu zijn we haar voor ALTIJD kwijt.’ Ik sus dat ze heus terugkomt. Dat Moya ons te lief vindt en dat honden met hun scherpe neus altijd de weg naar huis kunnen terugvinden.
Gevaar voor de honden | Moya
Mama krijgt gelijk. Zes uur later huppelt Moya de veranda op. Tong op half elf, onder de prikkels en een rug vol stinkende blubber, maar met een gelukzalige blik in haar trouwe hondenogen. Sterker, het lijkt alsof ze lacht. Dat Moya een jager is, ontdekken we als we haar vijf jaar geleden voor het eerst loslaten op een braakliggend terrein achter ons toen nog Nederlandse huis in de Beemster. Vogels, eenden, hazen, katten – vooral katten – ze gaat er achteraan. Blind. Door sloten en over wegen.
Gevaar voor de honden | Cruz
Cruz, die we twee jaar later adopteren, volgt in alles Moya’s voorbeeld. Niet handig als je langs een drukke, doorgaande weg woont, in een dorp met minstens 200 katten. Ik gun onze honden de vrijheid, maar niet ten koste van alles. Dus blijf ik vriendelijk glimlachen als ik voor de zoveelste keer hoor: ‘Laat jij de honden uit of andersom?’
Pas op met honden | Spaanse jagers
Terug in Spanje. Moya heeft de vrijheid geroken. Na haar eerste uitbraak is het spreekwoordelijke hek van de dam. Een week lang staat Cruz – die minder lichtvoetig is – piepend voor het hek, tot ook hij een manier vindt en van de twee meter hoge zwembadmuur zijn vrijheid tegemoet springt. In eerste instantie gun ik onze honden hun vrijheid. Samen struinen, in het land waar hun roots liggen, hoe fijn moet dat voor ze zijn. Wat kan er nou helemaal gebeuren? We wonen op een fruitplantage van 36 hectare en de weg langs ons huis is puur voor bestemmingsverkeer.
Gevaar voor de honden | Wilde zwijnen
Inmiddels kan ik zeggen, achter onze achtertuin is het nog gevaarlijker voor loslopende honden, dan in de Beemster.
- Rondom onze masia scharrelen namelijk wilde zwijnen. Een ware plaag volgens buurman Pere. Senglars kunnen behoorlijk agressief zijn en verrassend hard rennen. Normaal gesproken gaan ze mensen uit de weg, maar voelen zij zich bedreigd, gaan ze zonder meer in de aanval.
- Vervolgens zijn daar de jagers, die ‘de plaag’ al schietend te lijf gaan. Op zon- en feestdagen kom ik hen geregeld tegen. Kleding in schutkleuren, geweer nonchalant over de schouder. Op de voet gevolgd door meerdere keffertjes. Ik kan er niet aan wennen, die geweerschoten van de vroege ochtend tot aan de schemering. En dan heb ik het nog niet eens gehad over verdwaalde kogels.
- Auto’s rijden hier niet veel, maar wel hard en ’s avonds is het stikdonker. Regelmatig vind ik tijdens het uitlaten van de honden aangereden katten en zelfs een paar keer een zwerfhond langs ‘onze’ weg.
- Want natuurlijk heb je ook in Catalonië katten. Wilde katten, wel te verstaan, met de nadruk op WILD.
- Dan zijn er nog slangen, dikke stekelige cactussen en andere prikkers en in de wintermaanden moeten honden enorm oppassen voor de invasie van de processierups.
Pas op met honden | Gevecht met wilde boskat
Het is vier maanden geleden, maar het beeld van onze honden in gevecht met een enorme, zwarte kater staat me helder voor de geest. Ik draag Yuri’s badjas als ik Moya op zaterdagmorgen aan de achterkant van ons huis hard en hoog hoor janken. Lief is onderweg naar de supermarkt. Ik moet dit klusje alleen klaren. De in het nauw gedreven kat klauwt als een wilde en blaast om het hardst, zijn ene oog puilt uit, het andere zit dicht. En Moya en Cruz maar happen. Instinctief duik ik bovenop het trio. In Yuri’s veel te grote badjas en met mijn haar nog overeind.
Opgelapt door de dierenarts
Met ongekende oerkracht – ik ben op z’n zachts gezegd niet erg getraind – lukt het Moya & Cruz tegen de rots vol cactussen op te sleuren. Blootsvoets, want in de strijd ben ik mijn slippers verloren. Ik hoor mijn dochters huilen. Mijn adem piept en mijn handen trillen. Met een zware astma-aanval bereiken we de achtertuin. Of de gewonde kater de aanval heeft overleefd, durf ik niet te zeggen. Als we later die middag een kijkje nemen op de ‘plaats delict’, is hij verdwenen. Moya houdt aan haar gevecht met de wilde boskat een mank pootje over en een hoop littekens. Een van de wondjes gaat ontsteken en zo belanden we bij de dierenarts, die haar met pijnstilling en een antibioticakuur weer oplapt.
Ik gun mijn honden de vrijheid, maar niet ten koste van alles.
Noodzakelijk kwaad
Sinds kort dragen Moya en Cruz naast een lichtgevende halsband in de hoop dat jagers hen na een eventuele uitbraak niet zien als wild. Bovendien dragen ze ook een elektronische halsband. Zo’n best wel naar ding, dat een stroomstootje geeft als ze te dichtbij het onzichtbare draadje komen dat Lief over het hek en door een deel van de tuin heeft gespannen. Maar met een tuin van 10 keer groter dan in Nederland hebben de honden meer dan genoeg bewegingsvrijheid. Zolang ze maar uit de buurt van de vlaggetjes blijven. Gelukkig is Moya slim en Cruz een na-aper.