Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Wij Remigreren naar Nederland. Niet meteen, onze dochters maken eerst hun schooljaar af. Als Covid het toelaat, vieren we voor de verhuiswagen wordt volgeladen, hopelijk ook nog een maand vakantie in Cambrils. Zodat we uitgebreid afscheid kunnen nemen van ons leven in Spanje en van onze vrienden hier. Sommigen hebben we op het moment dat ik dit schrijf, al ruim een jaar niet gezien.
Tiener zijn in Spanje
‘Ik voel me hier geen tiener,’ klagen onze dochters steeds vaker. En dat snap ik. Het puberleven in Spanje, is sowieso anders dan het puberleven in Nederland. Maar dankzij Covid is hun wereld nog kleiner geworden. Dat de meiden snakten naar meer leven in de brouwerij, was twee jaar geleden één van de redenen, om van de berg nabij Tortosa, naar badplaats Cambrils te verhuizen.
Cultuurverschillen
Marvy en Pippa hebben in Cambrils inderdaad meer vrijheid. Ze mogen zelfstandig naar de haven, het stadje en het strand. Alleen geen vriendin die met hen mee wil. Of beter gezegd, mag. Net als destijds in Tortosa spreken jongeren ook hier nauwelijks af na school, in het weekend en de vakanties. Geen onwil, maar een cultuurverschil. Spanjaarden zijn in het weekend vooral druk met familie. Bovendien worden jongeren langer ‘klein’ gehouden. En daarbij wonen hun vriendinnen niet om de hoek. De meesten weten niet beter, onze meiden wel.
Genieten van het Spaanse leven
Voor de gezelligheid spraken we vóór Covid in het weekend vaak af met Belgische en Nederlandse vrienden en hun dochters. Daarnaast kregen we geregeld bezoek uit Nederland, zelfs de Nederlandse besties logeerden hier. Of we gingen met z’n vieren op roadtrip in Spanje. Skiën in de Pyreneeën, stedentrips naar Madrid, Alicante, Valencia, Girona en Zaragoza. Logeren bij opa en oma in Altea. Tot Covid het leven abrupt tot stilstand bracht.
Groundhog Day
De eerste megastrenge lockdown, duurde bijna 3 maanden. Twaalf weken waarin onze dochters – alle kinderen in Spanje – letterlijk werden opgesloten. Marvy en Pippa sloegen zich dapper door de saaie dagen heen. Vanaf half mei 2020 kregen we eindelijk meer vrijheid. Tot de stadsgrens, verder mogen we niet. Nou was dat zeker in het begin geen straf, want Cambrils is niet voor niets een geliefde badplaats. Maar eerlijk is eerlijk, na een jaar voelt het steeds meer als Groundhog Day.
Genieten van het Hollandse leven
Wat waren we blij en dankbaar dat vrienden uit Nederland vorig jaar spontaan hun huis aanboden, toen zij besloten toch op zomervakantie te gaan. En zo kwam het dat wij in juli 2020 twee weken op 500 meter van ons oude huis in de Beemster logeerden. Alsof we nooit weg waren geweest. “Mam, mogen we naar het schoolplein? Mama, we gaan shoppen in Amsterdam. Mam, mag Merel blijven eten? Mam, we gaan een bootje huren. Mam, mag ik bij Free blijven slapen? Mam, mam, mam.” Marvy en Pippa bloeiden helemaal op.
Zelfstandigheid en vrijheid
Toch zijn onze kinderen niet zielig, eenzaam of doodongelukkig. Ze doen het hartstikke goed op school, behoren beiden tot de besten van hun klas. Ze hebben ook hier vriendinnen, die ze zien op school en online. We maken als gezin het beste ervan. Fietsen langs de zee, wandelen met de hondjes, Rummikuppen, knutselen, tekenen en heel veel Netflixen. So far, so good. Maar ze voelen zich alleen geen tiener.
Afzetten
Zeker nu ze ouder worden, krijgen Marvy en Pippa meer behoefte aan hun eigen leven. Een 15-jarige wil niet meer elke zaterdag én zondag met haar ouders langs de zee fietsen. Ze wil met vriendinnen fietsen. Naar de stad, het strand, op vrijdagavond bingewatchen en tot diep in de nacht kletsen. Desnoods op anderhalve meter afstand en verstopt achter een masker. Wij zijn voor, maar helaas, de ouders van hun Catalaanse vriendinnen waren dat meestal niet. En sinds Covid nog minder.
Remigreren naar Nederland
Natuurlijk, ook Nederlandse jongeren hebben het zwaar. Maar geloof het of niet, in Nederland kan en mag zoveel meer. Wij zien zelfs onze vrienden niet meer, met dank aan de regiolockdown, die nog tot minstens half mei geldt. Het afgelopen jaar zag ik onze dochters regelmatig vol verlangen langs de sociale media kanalen van hun Nederlandse vriendinnen scrollen. ‘Ook al is het minder en in kleine groepjes, ze zien elkaar tenminste nog. En doen toch best nog veel leuke dingen,’ pruilden onze meisjes dan. Het steekt in mijn moederhart. Schuldgevoel. Ook al weet ik dat dat niet nodig is. Ze komen niets tekort. Maar na de zoveelste ik-voel-me-hier-geen-tiener-huilbui, was het tijd voor familieberaad.
Familieberaad
Vóór we naar Spanje emigreerden, maakten we een afspraak met Marv en Pip. Wanneer we het gevoel hebben, dat één van ons het niet meer ziet zitten, gaan we rond de tafel. Zonder Covid hadden we dit gesprek waarschijnlijk ook gevoerd, maar later. Zoals ik al eerder schreef, het virus heeft ieders leven op z’n kop gezet. Pijnpunten uitvergroot. Acties versneld. Ze hadden niet lang nodig. Wat zeg ik, ze sprongen een gat in de lucht.
Vaccinatie ellende
Natuurlijk wordt het beter, wanneer het grootste deel van de wereld is gevaccineerd. Maar hier, in Spanje, zal dat nog wel even duren. Tot minstens september 2023, lees ik in een Spaanse krant. Voor tieners duurt een winter eeuwen, laat staan twee jaar. Het leven lonkt NU. In 2023 wordt Marvy 18 en Pip 16. Voor het ‘volwassen’ leven zich aandient, mogen zij van ons nog even door het Nederlandse tienerleven fladderen.
Hasta Luego Tarragona | Remigreren naar Nederland
Absoluut geen Adios, maar Hasta Luego Tarragona. Want het waren vijf intense, maar ook heel mooie jaren. Met enkele dalen, maar vooral veel pieken. In Tarragona maakten we onze dromen waar. Werden we als gezin nog hechter. Maakten we herinneringen en beleefden avonturen. Ontmoetten we zoveel lieve mensen. Maakten we nieuwe vrienden voor het leven. Straks terug in Nederland, wordt Tarragona ons tweede thuis.
Bon Dia Tarragona
Geen haar op mijn hoofd die denkt aan stoppen met BonDiaTarragona.nl. Vijf jaar van mijn leven, daar trek ik echt niet zomaar de stekker uit. Bovendien heb ik een enorme schare trouwe fans. Zodra het openbare leven weer op gang komt, begint het te borrelen. Zoveel leuks dat ik wil delen. Nu alles is gesloten, evenementen gecanceld en er nauwelijks toeristen zijn, heeft bloggen weinig zin.
Best of both worlds | Remigratie Nederland
Ik heb trouwens niet stil gezeten, de afgelopen maanden. Mooie plannen zijn gesmeed. Ik ga samenwerken met bevriende Nederlanders, Belgen en Duitsers, die hier een vakantiehuis hebben. En deze willen verhuren via BonDiaTarragona.nl. De eerste blogs hiervoor zijn in de maak. Wie weet wat hier uit voortkomt. Met een beetje mazzel vlieg ik over een jaar regelmatig naar Catalonië voor een werkbezoek. Het houdt me in elk geval betrokken bij het land waar ook mijn hart ligt. Wie weet, wanneer de meisjes zijn uitgevlogen, keren Yuri en ik terug. In mijn fantasie, zie ik ons proosten met cava op het terras van ons eigen vakantie-appartement in Cambrils. Best of both worlds, maar dan echt. Want wat is een leven zonder dromen!
Hallo Gilbert, dank voor je bericht. Het gaat goedkomen. Maar eerst nog even genieten van de Spaanse zon. En ik blijf bloggen hoor, zodra het weer een beetje leuk wordt in de wereld.
Ik wens jullie veel plezier en een mooi leven terug in nederland. ikzelf heb veel aan je verhalen gehad en een stuk van van de streek ontdekt bedankt we blijven je volgen.
Dank je wel zussie. xxx
Weer mooi geschreven zus!
Trots op jou (jullie) x
Jeeetje Gemma, ja dat is ook een verhaal. Precies wat je zegt, het is lastig. Het afgelopen jaar verschillende mensen verloren, waaronder een goede vriend. Kon ik niet bij zijn. Mijn moeder ook heel ziek, kon ik niet meteen naartoe. Gelukkig weer opgeknapt. Dan voel je de afstand. Maar verder hebben we niets te klagen hier. Het wordt vast weer beter…. maar voor tieners is het lastig. En dat blijft in onze situatie, ook zonder Covid. De oudste had het ook al over in NL studeren. De jongste wil niet alleen achter blijven. En twee meiden in NL en wij hier….op dit moment in hun leven. Dat voelt niet goed. Dus gaan we. Opnieuw op avontuur. En die deur gaat zeker niet dicht. Jullie ook sterkte. En geluk. En gezondheid.
Hoi Fenny, dank je wel. Komt vast goed. Komt altijd goed. Alles voor elkaar krijgen in Nederland, gaat in elk geval een stuk makkelijker dan alles voor elkaar krijgen in Spanje. Hahahah.
Heel herkenbaar … wij zijn vorig jaar mei na de 1e lockdown terug geremigreerd met onze puber tweeling van net 16. En met ons meerdere Nederlandse families met kinderen met wie de jongens nog regelmatig nu contact hebben, maar dan in Nederland. Het kan raar lopen. Ik wens jullie heel erg veel sterkte! Best een heel gedoe en bureaucratie om hier weer alles voor elkaar te krijgen.
Dat is een verrassing! Ik begrijp de teleurstelling best. Wij verhuisden in 2019 met een klein vervroegd pensioen naar de binnenlanden van Frankrijk / zuid Vienne, om uiteindelijk van hieruit met onze oude-camper-Bertha-Brandweer-Bus kunnen reizen. Met name o.a. naar Spanje waar manlief niet definitief wil gaan wonen. Tjah.
Met Covid-19 is het reizen in Europa, en zelfs in Franrijk met zoveel strenge beperkingen, geen avontuur voor ons. We wonen gelukkig met veel ruimte en vrijheid – in stilte. Nooit bedacht dat we NIET naar de kinderen in Nederland kunnen reizen en andersom. Dat ik mijn moeder (95 en is hersteld van Corona, verzwakt en dementerend) helemaal niet zomaar op kan zoeken. Onze sociale contacten in dit deel van de regio zijn pover. Veel is anders gegaan dan we wilden, zonder dat we invloed hebben op deze situatie. Ik ben geen puber maar ik kan me – zonder dat ik wil klagen – goed indenken wat er wordt gemist. We hebben ook veel waar we dankbaar voor zijn.
En ja, ik blijf jullie graag volgen. Doen we! Veel geluk samen!
Ik weet het niet Barbara. Misschien is het vanwege internationale school. Kinderen wonen verspreid over de hele provincie.
Jeetje, dat is even onverwachts! Ik herken je verhaal ditmaal helemaal niet, want onze puberende kinderen spreken continue af met hele groepen vrienden, in het dorp, naar Barcelona, op het strand. Stiekem roken, eerste zoen, eerste keer dronken… en dat in deze tijd van Covid. Zou het regio geboden zijn? In ieder geval begrijp ik de beslissing heel goed en ik wens jullie dan ook heel veel geluk weer in Nederland en wacht jullie met open armen op wanneer jullie weer terugkomen! Dikke beso, Barbara
Dank je wel Corry, het komt goed. Altijd.
Hi..luitjes…snap het helemaal..en heel veel plezier in de toekomst..blijf gezond en het gaat jullie goed!!!