Nu even niet | Over Leven In Spanje

Er zijn van die dingen die je liever niet meemaakt als je net bent geëmigreerd naar een land waarvan je én de taal nog niet spreekt en de gebruiken niet kent. Een bezoekje aan de huisarts bijvoorbeeld, of erger – ik ben gezegend met een probleemgebit – plaatsnemen op de stoel van een tandarts. Laat staan klemgereden worden door de guardia urbana.  Overleven in Spanje? NU EVEN NIET!

We wonen één week in Spanje…

… als ik mijn eerste bekeuring te pakken heb. Het moment dat de politie mijn auto klem rijdt, staan vriendin Beanca en ik nietsvermoedend te wachten voor de schuifdeuren in de aankomsthal op vliegveld Reus. Op Nuria, mijn Spaans Nederlandse vriendin, die een weekje overkomt om me te helpen met het aanvragen van een NIE nummer, het openen van een Spaanse bankrekening, het afsluiten van alle benodigde verzekeringen, de aanschaf van een Spaanse telefoon, eigenlijk alles dat nodig is om in Spanje te wonen.  Nog voor ze goed en wel is geland, mag Nuria meteen aan de slag. Overleven in Spanje, het is wat.

We wonen twee weken in Spanje…

… als bij het tuincentrum een tak in mijn oog zwiept. Vlammende pijn en een hoop tranen. Vooral van het lachen, want volgens Beanca zie ik er belachelijk uit, met een gezicht roze van het stuifmeel. Pas na 10 minuten durf ik mijn oog te openen. Ik zie wazig, maar verder lijkt het mee te vallen. Als ik later die middag achter mijn laptop kruip, zie ik een grote grijze vlek in mijn beeld. Nee hè, niet hier, niet dit, niet mijn oog. Hoe leg ik dat uit aan een Catalaanse huisarts? Wat zeg ik? Ik heb geeneens een huisarts. Overleven in Spanje, het is wat!

We wonen drie weken in Spanje…

… als ik een hap neem van een snoeihard amandelkoekje. ‘Krak.’ Dat is dus waarom Spanjaarden koekjes in de koffie dopen. Nee hè, niet hier, niet dit, niet mijn gebit. Met een make-up-spiegeltje en mijn mobiele telefoon lukt het de achterkant van mijn voortanden te fotograferen. Ik bespaar je het resultaat. Precies waar ik bang voor was, twee tanden missen een hoekje. Hoe leg ik dat uit aan een Catalaanse tandarts? Wat zeg ik? Ik heb geeneens een tandarts. Erger, ik ben bang voor de tandarts. Overleven in Spanje, het is wat.

 

We wonen elf weken in Spanje…

… als mijn ‘nieuwe’ implantaat loslaat. In de week voor onze emigratie geplaatst. Met het enorme ‘gat’ in mijn onderkaak, komt een einde aan negen weken struisvogelpolitiek. Het kost me een ochtend om op de – geheel in het Catalaans – website van mijn particuliere zorgverzekering uit te vinden, welke tanddartspraktijken in de omgeving zijn aangesloten. Met een A4-tje met de meest voorkomende zinnen die nodig zijn bij het maken van een tandartsafspraak, bel ik op goed geluk naar een praktijk in Tortosa. Jeeeej… ik kan een dag later al terecht.

Bewaren

Had ik al gezegd dat ik bang ben voor de tandarts? Of anders gezegd, voor de prik. Mijn lief moet dus mee. Aan de muur in de wachtkamer prijken minstens 20 ingelijste diploma’s. Een goed teken, vind ik zelf. Helaas. Tandarts Ramon mag dan jaren hebben gestudeerd, Engels zat niet in zijn vakkenpakket. Ik wijs naar mijn voortanden: ‘Roto’. Nooit eerder voelde ik me zo hulpeloos en hopeloos.

We wonen 12 weken in Spanje…

…en dit heb ik geleerd:

• Ook al ben je nog zo mooi en spreek je vloeiend Spaans, een charmeoffensief maakt weinig indruk op de guardia urbana.
• Voor fout parkeren betaal je in Spanje 200 euro. Althans, wanneer je je auto achterlaat op een politieparkeerplaats. (Ja, ik weet het…dom, dom, dom.)
• Tik je een verkeersboete meteen af, krijg je in Spanje ALTIJD 50% korting.
• In de provincie Tarragona spreekt 90% van de 30-plussers nauwelijks Engels. Daar komt verandering in, Engelse taalscholen schieten als paddenstoelen uit de grond en op collegi krijgen leerlingen vanaf primaria 1 (groep 3) wekelijk 5 uur Engels.
• Tandarts Ramon heeft een prachtige 27-jarige dochter. Laya werkt één dag per week als tandarts in de praktijk van haar vader. Ze spreekt perfect Engels, is enorm geduldig en verdooft voor elke behandeling de te verdoven plek voor met een wattenstaafje en een paar druppels verdovingsvloeistof. Nu ben ik nooit meer bang voor de tandarts.
• Ook ogen kunnen ‘blauwe’ plekken krijgen en zo’n kneuzing op het hoornvlies is negen van de tien keer binnen 24 uur genezen.
• Een Catalaanse huisarts hebben we nog niet nodig gehad, maar Pip’s ziekenhuisopname en mijn bezoekjes aan Laya hebben me laten inzien dat we ook in de Spaanse gezondheidszorg in goede handen zijn.

Er zijn van die dingen die je liever niet meemaakt als je net bent geëmigreerd naar een land waarvan je én de taal nog niet spreekt en de gebruiken niet kent. Zorgen om niets.