Avontuur in een Spaans Ziekenhuis

In het toilet op de spoedeisende hulp Spanje in Hospital Verge de la Cinta in Tortosa bots ik tegen de achterkant van een ziekenhuisbed. Een bejaarde man veert op. Ontbloot bovenlijf, zes witte plakkers op zijn borst. ‘Perdon’ prevel ik en ren blootvoets terug naar afdeling Emèrgencies. Met een beetje mazzel is het water in de mop-emmer die ik achter Pips bed heb zien staan, schoon genoeg om mijn ondergespuugde slippers in af te spoelen. Dweil ik daarna meteen even de vloer in het ziekenhuis in Spanje.

Spaans ziekenhuis | Lappenpop

Het is nog vroeg als Pippa eerder die dag bovenop ons bed springt: ‘Mam, pap, ik voel me niet goed.’ In de badkamer loopt ze leeg, van onder én boven. Bruin lijfje, krijtwit gezicht. Mijn arme schat is de vierde op rij. Drie dagen eerder hangt Zus boven de pot, vervolgens is Yuri de klos en later lig ik met een teiltje in de aanslag naast Marvy in bed. ‘Het komt goed,’ stel ik onze oudste gerust, die achter haar zusje aan naar beneden rende.  ‘Bij jou kwam het toch ook goed!’ De paniek slaat ook bij mij toe als Pips ogen opeens wegdraaien en ze als een lappenpop tegen de koude badkamermuur naast de toiletpot zakt.

Spoedeisende hulp Spanje

Met z’n zessen in de auto, ongekamde haren, Pip overdwars voorin. We wonen amper een maand in Spanje. Het is dat we tijdens een eerdere vakantie op ontdekkingstocht door Tortosa toevallig langs dit ziekenhuis wandelden. Anders hadden we nu geroepen: ‘Waar naartoe?’ 

Ziekenhuis in Spanje

Help, help dan toch, mijn dochter is ziek,’ Geen idee hoe je dit in het Spaans zegt, laat staan in het Catalaans. Niet dat het zin heeft om iets te roepen, want de stoel achter de aanmeldbalie van de afdeling Emergències – de spoedeisende hulp Spanje – is leeg. Achter een glazen wand zie ik een vrouw poetsen. Ik bons op het raam en wijs naar Pip, die – gewikkeld in de badjas van papa – bewegingsloos in Yuri’s armen ligt. Na vijf ellendig lange minuten, is daar dan eindelijk de portier.

Verzekeringsstress 

Pips verzekeringspas, of beter gezegd het ontbreken daarvan, is het volgende obstakel. Een paar weken eerder sloot ik bij mijn nieuwe Spaanse bank meteen een particuliere zorgverzekering af voor mijn dochters en mezelf. Als bewijs krijg ik het A4-tje, met de mededeling dat de passen snel naar ons huis worden gestuurd. En die post is nog steeds niet binnen, besef ik nu. Gelukkig ziet de portier ook dat er belangrijkere zaken spelen, dan de juiste papieren.

Spoedeisende hulp Spanje

Bloedonderzoek wijst uit dat het om een variant van het norovirus gaat. Dat, in combinatie met Pips gewicht (geen grammetje teveel) maakt dat ons kind na de eerste ‘leegloop’ vrijwel meteen is uitgedroogd. Pip krijgt een bed op de kinderkamer van de spoedeisende hulp toegewezen en hangt de rest van de dag aan het infuus.

Naar het ziekenhuis in Spanje | Chaos op de gang

Ons kind slaapt het grootste deel van de dag. In de haast heb ik geen boek meegenomen en de batterij van mijn telefoon is zo goed als leeg. Gelukkig valt genoeg te zien en te horen op de spoedeisende hulp Spanje. Brancards op plekken waar je ze niet verwacht, gekrijs en gehuil, kermende bejaarden, een gierende peuter die op zijn loopfietsje tussen de rij gevulde ziekenhuisbedden op de gang laveert.

Lawaai in Spaans ziekenhuis

Het is een komen en gaan van artsen, verpleger en patiënten. Maar ook van familieleden die de zieken bijstaan. Alleen naast Pip – ze ligt op een tweepersoonskamer – liggen die dag zeven verschillende kinderen. Kinderen die stuk voor stuk zoet worden gehouden met iPads en telefoons. Een dikke peuter speelt in afwachting van zijn ‘ontslag’ ruim een uur een dierengeluidenspel. Na elke ‘boeh’, ‘knor’, ‘piep’ en ‘grrrrr’, kraait het joch van plezier. Schuin tegenover Pips bed wordt de zoon (schat ik) van een doodzieke vrouw elke tien minuten gebeld. En geen mens die klaagt over zijn belachelijke doedelzak ringtone op standje max.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Spoedeisende hulp in Spanje | Smeerboel

Mevrouw Helderder zou spontaan een beroerte krijgen, want van hygiëne is weinig sprake. De vloer oogt smoezelig en is op sommige plekken zelfs kapot, lekkagekringen op het plafond, lakens vol gaten en het bed naast Pip wordt niet één keer verschoond, terwijl er behalve zeven kinderen ook een snurkende vader in heeft gelegen. Pip geeft nog twee keer over in het ziekenhuis. Nadat ik haar bed heb verschoond, overhandig ik de vieze lakens vol nor virus bacteriën aan een ziekenhuismedewerkster, die ze op een hoopje gooit in de gang. Waar de lakens de rest van de dag blijven liggen.

Spaans ziekenhuis | Zorg op maat

Daar staat tegenover dat Pip wordt vertroeteld tot en met. Elk kwartier komt een verpleegster langs om te kijken hoe het met haar gaat. Speciaal voor ons wordt ook een Engels sprekende kinderarts opgetrommeld En daar heb ik niet eens om gevraagd. Kinderarts Maria in haar bontgekleurde doktersjas, neemt uitgebreid de uitslag van het bloedonderzoek met me door. Heb ik niet om gevraagd), geeft uitleg over het infuus (heb ik niet om gevraagd) en op de koop toe, krijg ik een lijstje met medicinale drankjes die bij de farmacia worden verkocht. En die elke Spaanse (huis)moeder kennelijk in de voorraadkast heeft staan. Daar heb ik ook niet om gevraagd. Het loopt tegen vijven als Pip weer wat kleur op haar wangen krijgt. Dokter Maria komt persoonlijk afscheid nemen. Ons meisje krijgt twee zoenen en ik een briefje met het persoonlijke telefoonnummer van de arts.

Pip in het ziekenhuis in Spanje

Dat mijn kinderen en ik- met een particuliere verzekering – niet in een algemeen ziekenhuis geholpen mogen worden, hoor ik enkele weken later door de telefoon. De administratief medewerkster zegt dat het haar spijt, maar dat we factuur dus echt zelf moeten betalen. Ik schrik. Een dagopname inclusief bloedonderzoek en behandelingen kost in Nederland toch gauw € 1500.

Op de factuur die ik vervolgens per mail ontvang, staat onderaan de streep maar liefst € 162. Ha, voor dat bedrag wil ik met liefde zelf dweilen en bedden verschonen.