‘Ik ga niet meer naar die stomme Spaanse overblijf. Ik moest gewoon ei eten.’ Op de stoep voor school rolt mijn oudste dochter dramatisch met haar ogen. ‘Weet je wel hoe smerig dat is?’
Wat de boer niet kent….
Iedereen heeft wel iets dat hij of zij niet lust. Sinds ik als kleuter werd gedwongen tot het opdrinken van een beker warm geworden schoolmelk, begin ik alleen van de geur van melk spontaan te kokhalzen. Marvy heeft hetzelfde met ei. Gekookt, geklutst of gespiegeld, het gaat er niet in. Zal je net zien, eten de meisjes voor het eerst op school, staat er tortilla op het menu.
Koffie met bloedworst en meer bizarre Catalaanse eetgewoonten lees je hier
De Spaanse overblijf
Sinds twee weten gaan Marvy en Pippa naar de Spaanse Overblijf en maken ze dagen van negen tot vijf. Tenminste als ze na school geen bijles Catalaans hebben van die ontzettend leuke meester Alex, maar daarover later meer in een nieuw blog. Heftig, hoor ik je denken, en dat is het ook. Dé reden dat ik mijn meiden in eerste instantie gewoon elke middag om één uur ophaalde. ‘Daar kom je nog wel van terug,’ waarschuwde onze Catalaanse buurvrouw. Inmiddels weet ik: alle kinderen van de campo (het Catalaanse platteland) lunchen op school. Zo ook de vier jongsten van onze acht buurkinderen.
Schoollunch Spanje
Mijn schuldgevoel heb ik geparkeerd. Nee, het is geen eigen belang onze meisjes op de Spaanse overblijf. Al ben ik de eerste die toegeeft dat bijna drie uur per dag onderweg van en naar school best tijdrovend is. Zeker als je naast de dagelijkse rompslomp, ook nog wilt werken én huiswerk Spaans moet maken. Ook voor Marvy en Pippa was het heen-en-weren van en naar school nogal onrustig. Van de anderhalf uur pauze zaten ze drie kwartier in de auto.
De Spaanse overblijf
Nee, dan de overblijf. Na een warm en over het algemeen gezond drie gangen menu uit de Catalaanse keuken, mogen ze naar hartenlust tafeltennissen, robots bouwen van technisch LEGO, voetballen op het schoolplein, huiswerk maken in de bieb of gewoon een beetje rondlummelen en kletsen met vriendinnen. Eén ding staat vast, van de gesprekken aan onze keukentafel leren ze geen Catalaans.
Wat de pot schaft
Nou zijn de dames van de menjador (letterlijk de eetkamer) volgens onze dochters behoorlijk streng. Het bord moet leeg op de Spaanse overblijf. Eerder mogen ze niet van tafel. Tja, dan is het wel even wennen, als je in plaats van een gezellige broodtrommel vol bruine boterhammen met pindakaas, een bord Paella krijgt. En geen witte kadetjes met oude Beemster, monsterlijke Rap, gemarineerde inktvis, witte bonen en tonijn krijgt voorgeschoteld.
Eten met een P
Ach, in Nederland aten de meisjes ook vaak met lange tanden. Van een ‘Bah, ik lust geen nasi’ tot ‘Nee hè, niet weer boerenkool’ en de simpele conclusie ‘We eten vandaag smerig, Pip.’ Op gerechten beginnend met de ‘P’ na was het niet snel goed.
Vreemde ogen dwingen
Wonderbaarlijk hoe vreemde ogen dwingen. De afgelopen weken heb ik al drie keer van Pip en twee keer van Marvy gehoord: ‘Ik mocht vandaag als eerste (van de dertig overblijvers) van tafel. Als klap op de vuurpijl ben ik van een moeder die vies kookt, in sneltreinvaart gepromoveerd tot de beste kokkin ter wereld.
Dat is nou jammer
Om het ei-probleem uit de wereld te helpen, liet ik buurvrouw Fernanda onlangs een briefje schrijven. Sinds Marvy ‘allergisch’ is voor ei, hoeft ze geen tortilla meer te eten. Helaas voor onze oudste bevat een plakje cake ook ei. Ja, de dames van de menjador, nemen hun werk uiterst serieus.