Dromen Durven Doen

Als de dag van gisteren herinner ik me dat ik tijdens een vakantie op Ibiza bij Yuri achterop de brommer zit en vol verwondering keek naar de witte boerenhuizen die we voorbij tuften. Toch is het 18 jaar geleden. Met de zon op mijn gezicht en de wind in mijn haren (een helm was in die tijd niet verplicht) sloeg mijn fantasie op hol. In gedachten zag ik ons als helemaal hippiedepippie wonen in zo’n authentieke Spaanse masia.

Wie had dat durven dromen, sinds de zomer van 2016 wonen we gewoon in zo’n authentieke, witte masia. Precies zo’n huis, waar ik 18 jaar geleden op Ibiza over fantaseerde.

Dromen

Zoals het meestal gaat, blijft het lang bij DROMEN. We maken carrière en verruilen 1 hoog Amsterdam voor vrijstaand jaren 30 in de Zaanstreek. Bovendien krijgen we twee prachtige dochters: Marvy (2005) en Pippa (2007). En dan kopen we in 2008 ons echte droomhuis in de Beemster. We zien veel van de wereld, maar aan het einde van elke vakantie, verlangen we naar thuis. Over wonen op een eiland fantaseer ik allang niet meer. Het Ibiza-virus maakt deze droom voor ons onbetaalbaar. En dan nog. In de Beemster ben ik gelukkig. In de Beemster word ik oud.

DROMEN kunnen we allemaal. DURVEN is een ander verhaal. Tot je het gaat DOEN.

Durven

Het kan verkeren. In de zomer van 2013 – tijdens een kampeervakantie in de Catalaanse provincie Tarragona – zijn ze er weer, die vlinders. De kriebel die me vertelt: hier zou ik wel kunnen wonen. Het weeë gevoel in mijn onderbuik overvalt me rond middernacht op Festa de Renaixement. Yuri en ik zitten op een stoepje, op een pleintje in de middeleeuwse stad Tortosa en kijken naar Marvy en Pippa, die gillend van plezier rondjes draaien in een met de hand aangedreven reuzenrad. Misschien is het de verse piña colada die naar mijn hoofd stijgt, maar het zaadje is opnieuw geplant. Nu alleen nog DURVEN.

De vergeet-me-niet-tegel liet ik maken voor mijn moeder en zus en voor onszelf. Vrienden en familie kregen een afscheidskaart met hetzelfde design.

Na de vakantie word ik overvallen door heimwee. En ik ben niet de enige die terugverlangt naar de overweldigende natuur, de rust en de ruimte. Naar de lome zomeravonden dat de meisje op pleintjes door Spaanse kinderen worden uitgedaagd voor een potje voetbal. Maar ook naar piementos de padron,escalivada en pa amb tomaquet. En natuurlijk naar bijzondere culturele feesten, elke dag zon, LEVEN in het NU. NO STRESS! ‘Home is where the heart is’ , zingt het steeds vaker door mijn achterhoofd.

Zeg nooit nooit

‘Zeg nooit nooit is de titel van het reisverhaal dat in januari 2015 te lezen is in Fabulous Mama. Zeg nooit nooit slaat in eerste instantie niet op ons emigratie avontuur, maar is een verwijzing naar opnieuw kamperen in de Catalaanse provincie Tarragona. Wie ons een beetje kent, weet dat we niet van de vakantieherhaling zijn (oké, op Ibiza na dan). Voor camping Casa Valerosa in El Perello maken we graag een uitzondering. Onbewust is het een test. De Catalaanse provincie Tarragona past ons nog net zo goed, als tijdens onze eerste vakantie. Het borrelt, bruist en borrelt in mijn hoofd. Een sprong in het diepe. Durven we, durven we, durven we? Of gaan we het gewoon DOEN!

Doen

Emigreren doe je niet van de een op andere dag. Zeker niet met kinderen. Ons huis moest verkocht, een nieuwe casa gezocht. Maar ook een leuke school voor de meiden. Kennelijk moest het zo zijn. Binnen 2 maanden na het doorhakken van die knoop, hebben we alles voor elkaar. Bovendien hebben we nog een half jaar om aan het idee te wennen. Om spullen te pakken en afscheid te nemen van iedereen die ons lief is.