Emigreren, op avontuur gaan, het roer om. Velen dromen ervan, wij waagden de sprong. Natuurlijk ging de overgang naar ons nieuwe leven in Spanje, niet zonder slag of stoot. En dan heb ik het niet over de moeite die het kost om te integreren, gestuntel met de taal, eenzaamheid, huilbuien en boze en bij tijd en wijle heel verdrietige pubermeisjes.

15 juli 2016

Ik zie ons nog de straat uitrijden, toeterend en zwaaiend naar vrienden en buren uit de Beemster. ‘Dag lieve allemaal. Tot hopelijk snel.’ De auto volgepropt, de meisjes huilend op de achterbank. Na elke kilometer gilden ze harder: ‘We gaan NU terug.’ Maar ik reed niet terug. Mijn hart deed letterlijk pijn van zoveel verdriet. Stiekem vroeg ik me af: waarom wilden we dit eigenlijk? Maar kinderen zijn sterk en flexibel. Op Eindhoven Airport renden Marvy en Pippa alweer rond met een lach op hun gezicht. Nog even en dan zouden ze papa weer zien.

Downs

Acht jaar in de Beemster kabbelde ons leven vrolijk voort. Acht maanden in Spanje voelde als een rollercoaster van de heftigste soort (zoiets als Shambhala in PortAventura). Een ziekenhuisopname, een bizar auto ongeluk dat echt anders had kunnen aflopen, een schoorsteenbrand, een meer dan serieuze bosbrand, ons ‘gevecht’ met miljoenen giftige rupsen en de afschuwelijke dood van onze honden, hakten er zwaar in.  Toch dachten we nooit: we gaan terug.

Ups

Tegenover elke heftige gebeurtenis, staan namelijk zoveel mooie, bijzondere momenten: acht handen op een buik, bezoekjes van familie en vrienden, de geboorte van BonDiaTarragona en de hartverwarmende reacties van een groeiend aantal volgers, less stress, Dio, de onvoorwaardelijke steun van nieuwe Catalaanse én Nederlandse vrienden, Zev, ontdekkingstochten in de machtige mooie natuur, dagelijks zon, plonsen in ons eigen zwembad, bijzondere culturele feesten, het aanleren van een nieuwe taal en het besef: we hebben het geflikt. Met z’n vieren. Overleven in Spanje. No matter what.

15 juli 2017

Twee weken vakantie in ons ‘oude’ buurtje vlogen voorbij. Ik zie ons afgelopen weekend nog de straat uit rijden, toeterend en zwaaiend naar vrienden en buren uit de Beemster. ‘Dag lieve allemaal. Tot de volgend jaar.’ De auto volgepropt, de meisjes met vochtige ogen op de achterbank. Maar deze keer geen geschreeuw dat we NU terug gaan. Marvy en Pippa weten nu: ook in Spanje is het fijn.  In tegenstelling tot hun ouders – ja ja, ik weet het – spreken onze dochters inmiddels vloeiend Catalaans. Ze hebben Spaanse vriendinnen, doen het belachelijk goed op school en hebben na de eerste maand zomervakantie nog twee hele maanden vrij voor de boeg. Waar we vorig jaar uit Nederland vertrokken met 0-1 achterstand, staan we nu met 1-0 voor.